Gönlümün Sırça Sarayı

Yazı yazmak gönül işi..Açıksa kafam, ruhum, huzurum yerindeyse yazıya dökecek birşeyler mutlaka bulurum. Bu blogda yaklaşık 2 yıllık bir süreçte tam 221 yazıyla birlikte olmuşuz.2010 Mart'tan bu yana ise sesimiz,soluğumuz kesilmiş, paylaşım bitmiş, Demarke Vaziyet'i öksüz, yetim bırakmışız. 2010'un üzerine külleri serpip, 2011'a yeni umutlarla bakarken, bu hasreti sonlandırmak zorunda hissettiğim 'an'lardan biri tekrar buraya attı beni..

1990 yılıydı..Ümit Milli takım Japonya ile özel bir maç yapacaktı. Maçın boş olacağını tahmin eden babam, 'Hadi Ali Sami Yen'e, maça gidiyoruz' dediğinde, bugüne kadar gelecek bir serüvenin başlayacağını hissetmiştim sanki. Babamın tahmini fos çıkmış, stad 20 yıl boyunca göreceklerimin en kalabalıklarından biri olmuştu. O kadar ki; babamla birbirimiz kalabalıkta kaybetmiş, bir süre sonra tesadüf eseri tekrar karşılaşarak bulabilmiştik. Öyle karşılamıştı beni "mabed". O güne kadar yetiştirildiğim ve bulunduğum her yerden farklıydı..

1996-2000 yıllarında Sami Yen'de çocukluktan ergenliğe geçmiş, ziyaretçi değil müdavim olmuş, sosyal aktivitelerimin başına koymuştum maç günlerini..Galatasaray zaten aşkımdı doğuştan, Sami Yen de buluşma yerimiz. Çocukluğumu, gençliğimi dışarıda bırakıp adım atıyordum içeri; orada benden delikanlısı, benden isyankarı, benden vefalısı yoktu. Formamı geçirip, Meşale'de biraları tokuşturup tezahürehatlarla içeri girerken tek kişilik metal turnikelerden hep heyecanlanırdım 'Ya bu sefer bir sorun çıkarsa, ya giremezsem' diye..Sonra kalabalık koridorlardan itiş kakış tribüne çıkana kadar başka ; sahayı ilk gördüğüm o an 'bambaşka'..
Her güzel şeye alışılırdı ama buna hiç alışmadım. O heyecanı hiç kaybetmedim..Bir sonnraki buluşmayı hep iple çektim bir öncekinin damağımdaki tadıyla..
Rakip kendine yeni mekan yapmış; kıskanmadım,
Burası artık bizi taşımazmış ; sallamadım,
Girişler zormuş, trafik çokmuş, duvarlar çatlamış; dinlemedim..

O duvarlardı bizi yıllarca dinleyen, nazımızı çeken, en korkunç hallerimize dayanan..
Biz kirlettik o tuvaletleri, girişler bizimle tıkandı, yollar bizle kapandı;
Nankörlük etmedim..
Lüks istemedim ki ben; o sevda sürsün yeterdi..
Çünkü orası Sami Yen'di..

Seni yıksalar da benim gönlümün sırça sarayına dokunamazlar ya..